Wekelijkse trimbeurt....

 Een Teckel borstelen gaat toch wel wat sneller dan een Leonberger. Was ik daar vaak een paar uur mee bezig, nu is het meestal in een half uurtje gepiept. Maar ben wel blij met de trimtafel. Toch maar aangeschaft voor dit manneke. Scheelt enorm voor mijn rug..... 

En RUFUS? Hij vindt het maar zo-zo..... Naar zijn mening is hij mooi genoeg en hoeft al dat gepoets en gekam niet...

Dierendag....

Bij ons is het alle dagen dierendag, maar vandaag een beetje extra.... 

Beenwarmers......

 Last van koude benen? Neem een Teckel.....

Zo waar.....

 Wij zijn weer blij met de hondenharen op de vloer......😉

1e clubblad NTC....

Henk helemaal trots. Hij heeft zijn 1e ledenblad ontvangen van de Nederlandse Teckel Club. Zo hebben we nu allebei ons eigen lijfblad, want ik blijf voorlopig gewoon lid van de LHCN. Ik vind mijn redactiewerk e.d. nog veel te leuk om te doen. En de Leonberger zit diep in mijn hart, maar eerlijk is eerlijk: een Teckel is ook erg leuk!

Regenachtige dag......

 Zo kom je een regenachtige dag wel door......

Het lijkt  mij in ieder geval lekkerder liggen dan dit.....😂

Van XXL naar Ieniemienie....(of te wel: een nieuw begin)

Wij hebben zo’n 40 jaar ons huis gedeeld met honden, waarvan 30 jaar met Leonbergers. De laatste 10 jaar ging ons Leo-bestand geleidelijk van 5 honden naar 1 hond, en in februari j.l. hebben wij afscheid moeten nemen van de laatste, onze lieve NUPHAR. 

En dan is het ineens héél erg stil en leeg in huis….. En ons huis bleef ook veel te schoon! Na verloop van tijd begon het weer begon te kriebelen. Maar gaan we opnieuw voor een Leonberger? Of een kleiner formaat hond? Pup? Herplaatser? Asiel?  

En toen zagen wij op Facebook de oproep van Hettie Meijeringh. Zij was op zoek, wegens trieste omstandigheden, naar een nieuw plekje voor Henkie v.d. Toogwijkhoeve, een standaard Teckel langhaar reu van ruim een jaar oud. 

Een Teckel…., daar hadden wij het ook wel eens over gehad. Hettie kennen we toevallig heel goed vanuit de Leonbergerwereld. Maar wij waren geheel onbekend met Teckels. Toch durfde Hettie het aan om dit kereltje aan ons toe te vertrouwen.

 

Maar eerst moest er weer van alles worden aangeschaft in Teckel-formaat: een mand, voer- en drinkbakje, tuigje en riem, etc., etc. En natuurlijk een roepnaam verzinnen, want twee Henkies in huis leek ons niet zo handig. 

Wij kozen voor de naam RUFUS vanwege zijn mooie rode vachtkleur. Maar achteraf hadden wij hem ook rustig Leo kunnen noemen, want zijn ego is minstens zo groot en stoer als een Leonberger....

Het heeft ons verbaasd hoe snel hij zich thuis voelde bij ons. Maar voor ons was het best even wennen, en dat heeft niet alleen te maken met het verschil in formaat. Natuurlijk extra opletten dat je er niet over struikelt, dus onze blik is nu wat meer naar de grond gericht. 

Wij hadden gehoord dat Teckels eigenwijs kunnen zijn, en het liefst de hele huishouding overnemen. Nou, dat klopt! Bij alles wat we doen kijkt hij toe of het zijn goedkeuring kan verdienen. En al heel snel heeft hij zich een stoel toegeëigend, als zijn troon, want dat was hij schijnbaar ook gewend in zijn vorige residentie….

Onze honden waren altijd goede eters, maar dit manneke overtreft allen daarin. Hij heeft ons dus aangeleerd om de stoelen bij de eettafel goed aan te schuiven, want anders vinden we letterlijk “de hond in de pot”……

Zijn vindingrijkheid doet ons verbazen. Denk je alles Teckel-proof te hebben gemaakt, worden we weer verrast. Zo zag hij tóch kans om in de kippenren te komen, en wat had hij een schik. Onze kippen hebben deze tornado gelukkig overleefd, maar de haan was not amused en houdt dat “rode monster” nog steeds scherp in de gaten. 

Hij woont al weer een aantal maanden bij ons en wij weten nu: Teckels hebben geen baas, maar personeel…. Maar we zijn blij dat we in dienst mogen staan van hem. Geen moment spijt gehad dat we voor hem hebben gekozen. Er gaat geen dag voorbij of we schieten in de lach om zijn gedrag. We hopen nog heel wat jaren van hem te mogen genieten. 

Het doek is gevallen......

Met het afscheid van Balou is er ook een einde gekomen aan het hoofdstuk: 

Notus-Me Leonbergers. 

Het was een tijdperk, een deel van ons leven, waar wij met plezier, maar ook met weemoed op terug kijken. 

De Leonbergers hebben voetstappen achter gelaten in ons hart.....

                                                             

In Memoriam Baloe....

Slechts 2 maanden geleden waren er nog 3 D-tjes die hun 11e verjaardag vierden, en nu is de laatste van deze 3 musketiers ingeslapen. Zo snel kan het gaan...

Gistermorgen werden we al gebeld door Liesan. Zij deelde hun zorgen om BALOE, en wilde graag weten hoe wij er tegen aan keken. Het werd ons al snel duidelijk. Dit was einde verhaal... Haar loslaten was nog het enige wat ze voor haar konden doen. 

's Middags is Baloe dan ook vredig ingeslapen na een mooi leven te hebben gehad. 

Baloe heeft haar eerste 5 levensjaren doorgebracht in Limburg, en heette toen nog Babou. Ze heeft daar een goede start gehad, maar op den duur had het gezin steeds minder tijd voor haar en ging ze zelf op zoek naar vertier (lees: brak regelmatig uit) Dat gaf nogal de nodige problemen. Uiteindelijk kregen wij de vraag of zij herplaatst kon worden. 

Op deze aanvraag kregen wij de nodige reacties, waaronder die van Liesan en Folkert. En het was eigenlijk hun dochter Wendy die haar vader hierop attendeerde. Deze mensen waren geen vreemden voor ons. Ooit waren zij de eigenaren van Nouschka, een zusje van onze Zabri, en troffen wij elkaar wel eens tijdens een hondenshow. Maar toen Nouschka overleed, besloten Liesan en Folkert voorlopig geen hond meer te nemen. Ze hadden beide nog een drukke baan, en de dochters gingen één voor één de deur uit.

Maar toen ging Folkert met pensioen, en begon het bij hem weer te kriebelen. Wat is er dan leuker om weer een hond om je heen te hebben voor de gezelligheid en om fijne wandelingen mee te maken......

En zo gebeurde het dat op een zomerse dag, in juli 2019, Henk al héél vroeg vertrok, richting het zuiden, om Babou op te halen en vervolgens naar Friesland te brengen, waar ze de naam Baloe kreeg. 

En wat heeft dit goed uitgepakt. Baloe voelde zich gelijk thuis in Friesland en genoot van de aandacht die ze kreeg. Uitbreken wat niet meer nodig......

Liesan en Folkert hebben aan Baloe een hele fijne hond gehad. Maar ook de kinderen en kleinkinderen genoten van haar. Baloe was daar echt op haar plek. 

We vinden het zo geweldig dat ze daar nog 6 mooie jaren heeft mogen beleven. We zijn Liesan en Folkert dan ook héél dankbaar voor alle liefde, aandacht en zorg die Baloe genoten heeft. We beseffen heel goed dat zij Baloe enorm gaan missen. En dat geldt ook zeker voor de kinderen en de kleinkinderen. We wensen hun veel sterkte voor de komende tijd. 

💔🌈💕

In memoriam Lola...

"Voor elke hond bezitter komt dit moment veel te snel..." , zo begon Stephan zijn bericht. 
Helaas hadden ze LOLA moeten laten inslapen. Ze kon bijna niet meer lopen ondanks de pijnbestrijding, en toen kreeg ze ook nog last van haar darmen. Het was niet meer te doen voor haar....

Lola was de tweede Notus-Me hond die bij Stephan en Linda 'een pootje mocht meehelpen' op hun zorgboerderij. Bella, uit ons B-nest, ging haar al voor. En Lola heeft nog drie jaar de tijd gehad om van Bella de kneepjes van het vak te leren. "Zij zijn onze belangrijkste therapeuten", werd wel eens gezegd. 

Lola, als pup, met Bella

Helaas moest de familie in 2017 afscheid nemen van Bella, en moest Lola het stokje helemaal overnemen. Maar daar kwam gelukkig al snel verandering in. In 2018 mocht zij haar kennis gaan delen met Elsa, een nieuwe huisgenoot, waar ze het verder ook prima mee kon vinden.

Lola (links) met Elsa in 2019

Wat mij bij bovenstaande foto opviel is dat Lola enorm leek op onze Taru, haar moeder. En schijnbaar had ze ook het fijne karakter van haar moeder geërfd. Stephan gaf aan dat zij aan Lola een hele lieve, betrouwbare en goede hond hebben gehad. Ze zullen haar nooit vergeten, evenals Bella die nog steeds in hun hart zit.

Wij wensen de familie (en hun clientèle) heel veel sterkte met het gemis van Lola. En bedanken hun voor alle liefde en zorg die zij heeft genoten tijdens haar leven. En een mooi leven heeft ze gehad. Ze was geliefd en werd gewaardeerd, ze heeft voetstappen achter gelaten in menig hart....